นับเป็นสิ่งที่ผิดคาดเล็กๆ สำหรับ นางฟ้า เพราะสิ่งที่เป็นจุดแข็งแกร่งของหนัง คือ 'บทภาพยนตร์'ที่มีความแปลกใหม่ ไม่ซ้ำรอยเดิมๆ นอกจากนี้ มันยังมีความซับซ้อนมีมิติที่ทั้งสมจริง-เกินจริงผสมผสานกัน ราวกับเป็นบทของหนังนอกกระแส จากฝั่งยุโรปเลยทีเดียวส่วนการเล่าเรื่องที่ตัดต่อ อดีต ปัจจุบัน สลับเปลี่ยน เพื่อคลายปมปัญหารวมถึงการเฉลย 'จุดพีค' ในหนัง ก็นับว่าทำได้น่าชมเชยผสมกลมกลืนกันเป็นเรื่องราวที่ทำให้ผู้ชมอึ้ง และเชื่อถือได้ดีอย่างไรก็ตาม ก็เป็นความตลกร้ายที่ว่า สิ่งที่เป็นจุดอ่อนของนางฟ้า ก็คือ 'บทภาพยนตร์' เช่นกัน เพราะในความแปลกใหม่ของบท บางจุดมันก็มีความแปร่ง ๆละเลยองค์ประกอบในรายละเอียดเล็กๆน้อย ๆ ดูขาดๆเกิน ๆขณะที่ในบางประเด็นก็คลี่คลาย หาทางออกได้ง่ายดายแถมท้ายด้วยบทสรุป ที่จะทำให้ผู้ชมอึ้งนอกจากนี้ จุดอ่อน-จุดแข็ง ข้างต้น ยังเป็นรูปแบบเดียวกันกับ 'การแสดง' อีกด้วยกล่าวคือ นักแสดงรุ่นใหญ่ ไม่ว่าจะเป็น ตั๊ก บงกช, รฐา โพธิ์งาม (ญาญ่าหญิง), ชลัฏ ณ สงขลา, อ้วน รีเทิร์นรวมทั้งหน้าใหม่แกะกล่องอย่าง จุฬาลักษณ์ จุฬานนท์ (รับบทเด่น ในตัวละครชื่อมินท์)ทุกคนล้วนแสดงได้อย่างน่าประทับใจ แต่ละคนมีฉากปล่อยพลังกันแบบพอหอมปากหอมคอ ได้อวดฝีมือกันครบแต่ทว่า 'พลังในการแสดง กลับเจิดจ้า เด่นชัด'จนน่าจับตาว่าจะก้าวไปสู่นักแสดงระดับแนวหน้าได้ในอนาคตแน่นอน)แต่การแสดงของเหล่ากลุ่มหน้าใหม่วัยรุ่น กลับไม่เป็นเช่นนั้น ...เพราะเหล่านักแสดงน้องใหม่ทั้งหลาย ยังขาดพลังในการสื่ออารมณ์ ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงจนทำให้อารมณ์ที่จะอินไปกับเรื่องราวในหนัง .. ขึ้น ๆลง ๆไปตลอดทั้งเรื่อง

อย่างไรก็ดี ท้ายที่สุดแล้ว 'นางฟ้า” เปรียบเหมือนการโชว์ที่ 'ลีลา รูปแบบ' แปลก น่าชมอยู่ไม่น้อยเพียงแต่ด้วยความที่ว่า นักเต้นอาจยังมือใหม่ ขาดพื้นฐานไปสักหน่อยเท่านั้นเอง[1]